De Belgische-Congolese interieurarchitecte Kim Mupangila&iuml; over wat diversiteit voor design kan doen.&nbsp;

Kim Mupangila&iuml;s verhaal leest als een klassieke romcom: Belgisch meisje ontmoet een paar New Yorkers tijdens een rugzakreis door Australi&euml;, gaat in op hun uitnodiging om de Big Apple te bezoeken, leeft maandenlang als een bohemian in een desolaat pand dat ze eigenhandig omtovert tot &rsquo;s stads meest begeerde hotspot, ontpopt zich tot gevierde designer, en eindigt in een romantische brownstone in Brooklyn aan de zijde van een creatieve geliefde die tevens fotograaf is. End credits, leuke soundtrack, het perfecte plaatje.&nbsp;
Althans, zo lijkt het voor wie ni&eacute;t tussen de lijntjes leest, want een gesprek met de binnenhuisarchitecte, designer en professor onthult een verhaal dat zoveel meer lagen telt dan de typische American Dream. Ze beschrijft Hue I Am/ Hue Am I, de meubelcollectie waarmee ze stilaan de collectible design wereld verovert,&nbsp; als een zelfportret, een ontdekkingsreis doorheen haar Belgisch-Congolese roots. Ge&iuml;nspireerd door de vloeiende vormen en intrinsieke details van traditionele objecten en wapens, bedacht ze sculpturale meubels in rafia, teak, steen en rotan. Het resulteerde in ontwerpen die nooit helemaal stil lijken te staan. Dat laatste geldt trouwens ook voor de verbeelding van wie ze aanschouwt -want is het nu een lamp, of toch het silhouet van een moeder met haar kind? De elegante welving van een kast blijkt afgekeken van traditionele Ngandu schilden, en de vorm van het Bina daybed alludeert naar een rituele bijl. Het geheel heeft iets surr&euml;els, alsof het elk moment tot leven kan komen in een meeslepende dans.&nbsp;

<h3>Dansende stoelen</h3>
&ldquo;Dat hoor ik wel vaker,&rdquo; lacht ze aan de telefoon, &ldquo;maar het was nooit mijn bewuste intentie. De Afrikaanse cultuur is heel illustratief en ritmisch, ik denk dat het publiek die beweeglijkheid voelt. Het plan was altijd al mijn eigen meubels te ontwerpen, maar ik wilde daarbij uitgaan van een persoonlijk narratief. Omdat ik geboren en getogen ben in Belgi&euml;, wist ik eigenlijk niet veel over mijn Congolese roots. Tijdens de pandemie ben ik een diepgaand onderzoek begonnen. Ik ben vragen beginnen stellen, verslond Afrikaanse boeken, onderzocht aloude tradities en objecten, en gaandeweg heeft zich voor mij een nieuwe vormentaal ontwikkeld. Die was er waarschijnlijk altijd al: diep vanbinnen aan het borrelen, wachtend op het juiste moment om tot zijn recht te komen. New York is wat dat betreft de grote stimulans geweest: de stad is &eacute;&eacute;n grote culturele melting pot -everyone belongs, no matter their background. Je wordt hier zonder vooroordeel geaccepteerd zoals je bent. There&rsquo;s no right, no wrong, no rules. Dat miste ik thuis: ik weet niet of mijn werk deze draai zou hebben genomen in Belgi&euml;.&rdquo;&nbsp;
Kims Bina stoel werd vorig jaar door Catawiki en Hypebeast opgenomen in de top 100 van meest iconische verzamelobjecten van de 21ste eeuw, naast de Vitra x Eames olifant, het Barbie Malibu House van Mattel, de 1ste generatie iPod van Apple, of nog de meubels van Virgil Abloh x Ikea. Kim zelf figureert in AD Middle East &amp; Africa&rsquo;s AD100-lijst, wordt vertegenwoordigd door de New Yorkse Superhouse Gallery en R &amp; Company, en heeft er een groepsshow op Design Miami op zitten. Haar werk werd ook tentoongesteld in The Cooper Hewitt Museum en The Brooklyn Museum. Niet mis voor iemand die nog geen tien jaar aan de slag is. Bovendien geeft ze les aan Parsons School of Design, een rol waar ze misschien nog het vurigste voor brandt: &ldquo;Mensen vinden me soms jong om al les te geven, ik vind het juist interessant omdat ik mijn bijdrage kan leveren aan de klassieke academische visie. Een meer diverse kijk kan wel degelijk iets bijbrengen. Design had oorspronkelijk een utilitaire functie, maar ondertussen is het een storytelling tool geworden. Het komt er niet enkel op aan bepaalde vormen of kleuren mooi te vinden, maar meer dan ooit om iets uit te drukken dat we niet in woorden gevat krijgen. Ik zie die evolutie trouwens in mijn eigen werk: ik heb het over zaken die ik aan het begin van mijn parcours niet helemaal kon verwoorden, maar gaandeweg letterlijk vorm hebben gekregen. In mijn geval is dat een verhaal van eerlijke representatie, onderbelichte gemeenschappen, toe-eigening en erfgoed. Ik zie het trouwens optimistisch: de nieuwe generatie heeft niets meer te verbergen en communiceert heel open over wat hen bezighoudt. Ik ben opgegroeid in een wereld waarin ongemakkelijke dingen onder de mat werden geveegd en er niet teveel vragen werden gesteld onder het motto it is what it is. Die dagen zijn voorbij.&rdquo;&nbsp;

<h3>Just like Gaudi&nbsp;</h3>
Bijzonder interessant is ook wat Kims werk in omgekeerde richting teweeg brengt. &ldquo;Ik denk niet dat iemand dezer dagen nog &eacute;&eacute;n stijl hanteert, maar steeds opnieuw krijg ik van mensen te horen dat mijn werk nogal Art Nouveau aandoet. Anderen linken de surrealistische kant ervan aan Gaudi. Gek, dacht ik, want ik haal mijn inspiratie juist in pre-koloniaal Afrika, dat zogezegd niets met design te maken had&hellip; of toch? Ik heb het allemaal onder de loep genomen en wat blijkt: de opkomst van Art Nouveau viel samen met de Belgische kolonisatie van Congo. Ik doe onderzoek naar pre-koloniale objecten en symbolen, en vind daar heel wat van terug in de huizen van Victor Horta en andere artiesten. Vanuit Belgi&euml; heeft de Art Nouveau beweging zich via Wenen en Parijs richting Barcelona verspreid, waar het ook Gaudi be&iuml;nvloedde. En zo is de cirkel rond en vinden mensen mijn werk op dat van hem lijken. Niets mis met inspiratie, maar wel met toe-eigening: ere wie ere toekomt! Er is een pagina uit de geschiedenisboeken weggelaten en ik voel mij, als by-product van de kolonisatie, geroepen om die in te vullen. Dat vergt diepgaande research, het mijne staat nog maar in haar kinderschoenen, maar ik hoop er op termijn over te kunnen publiceren. Het is belangrijk voor de toekomst van design dat de creatives van morgen het totaalplaatje te zien krijgen tijdens hun opleiding.&rdquo;&nbsp;
Om het toch weer even in romcom termen te stellen: Kim heeft nogal een reis afgelegd sinds ze als klein meisje &ldquo;liep rond te prutsen&rdquo; in het atelier van haar grootvader, een jack-of-all trades die als geen ander metaal en hout kon bewerken. &ldquo;Mijn opa heeft me zoveel geleerd. Hij spendeert nog steeds uren in zijn werkplaats, ook al hij is ondertussen op pensioen. In Belgi&euml; is er veel respect voor vakmanschap, meubels worden met passie gemaakt. Het is leuk om die liefde over verschillende generaties te delen, ook dat maakt deel uit van mijn verhaal. Eigenlijk vind ik het altijd inspirerend om een artiest aan het werk te zien. Ik kijk bewust niet teveel naar mijn collega&rsquo;s, maar laat me wel vrij inspireren door andere kunstvormen. Ik zou het geweldig vinden om films te maken, iets met mode te doen, of zelfs muziek te schrijven. Er zijn echter maar zoveel uren in een dag, gotta stick to one thing. Ik doe momenteel wat ik het liefste doe, en dat op een bruisende plek. New York is not forever, maar voorlopig is het hier voor mij aan het gebeuren. Ondanks mijn rationele ingesteldheid ben ik niet bang om in het ongewisse te springen wanneer ik voel dat er zich een opportuniteit voordoet. If there&rsquo;s a sign, I&rsquo;ll jump!&rdquo; En daarmee sluiten we af: end credits, leuke soundtrack, het perfect diepgaande plaatje.&nbsp;

Kim Mupangilaï: tussen de dansende lijntjes

Recommended posts for you

Travel

Six Senses Kyoto: luxe afgestemd op de natuur

Travel

Selman Marrakech: de Franse levenskunst onder de Marokkaanse zon

Travel

Het bestbewaarde geheim van de Highlands

Travel

Mauritius: de lifestylebestemming die het hart van de moderne reiziger sneller doet slaan

People

Glinster en solidariteit: terugblik op het White Dinner in Antwerpen

Mode

Labubu: het cultknuffeltje waar modeliefhebbers voor smelten

Mode

Wat vertelt de terugkeer van Topshop ons eigenlijk?

Mode

Moederdag 2025: 3 cadeau-ideeën die altijd in de smaak vallen