Amper drieëntwintig is ze, Lous & The Yakuza, en met haar onstuimige attitude is ze de nieuwe sensatie van de Belgische muziekscene. L'Officiel ontmoet haar tijdens haar private showcase. 

Haar muziek leunt aan bij die van L&rsquo;Or du Commun, Damso, Blu Samu, Yellow Straps, Yseult en vooral Krisy. Marie-Pierra (haar echte naam) is zeker geen onbekende in ons nationale rapcircuit. Met haar eerste nummer &ldquo;Dilemme&rdquo; - en een clip die al meer dan 800.000 views op YouTube op zijn naam mocht schrijven - laat ze het grote publiek kennis maken met verleidelijke pop, een vrijpostige choreografie en bovenal een deugddoende openhartigheid. We spraken dus met een artieste die vast van plan is om leven in de brouwerij te brengen.

Lous &amp; The Yakuza, wie ben je? 
Ik ben geboren in Congo maar daarna woonde ik in Zambia, in Belgi&euml;, in Rwanda en sinds zeven jaar opnieuw in Belgi&euml;. Ik ben een echte mengeling van mijn twee culturen van herkomst:&nbsp;onstuimig als een Congolese en tegelijk kalm en bedachtzaam als een Rwandese. Dat vind je ook in het symbool op mijn voorhoofd terug, het staat zowel voor intense vreugde als voor vertwijfeling. En wat instelling, humeur en gevoel voor ironie betreft, ben ik voor 100% Belgische. Ik heb in Saint-Servais, bij Namen, gewoond en zat op internaat in het Val Notre-Dame. Dat alles heeft me gemaakt tot wie ik ben... Heb je er altijd van gedroomd om beroemd te zijn? Wie uit de hiphopscene komt, heeft de neiging om te zeggen dat hij of zij voor het&nbsp;succes is gemaakt. We hebben er zo vaak over gedroomd en gezongen. In werkelijkheid dromen we er niet echt van om een ster te zijn. We willen vooral gehoord worden, dat de boodschap van de straat door zoveel mogelijk mensen wordt gehoord.

Welke boodschap geef jij mee wanneer je zingt?&nbsp; 
In de eerste plaats is het een schreeuw van pijn. Maar ook van bedaring, euforie en vreugde. In Afrika gaan de mensen ondanks alle miserie met de glimlach door het leven. Ik wil de stereotypes die de mensen over het Afrikaanse continent hebben, doorbreken. Mijn boodschap&nbsp;is een boodschap van vrede en verandering. Vind je het vervelend om met anderen te worden vergeleken? Als mensen bijvoorbeeld zeggen dat je de nieuwe Ang&egrave;le bent... Het is natuurlijk een groot compliment om te worden vergeleken met artiesten die zo&rsquo;n mooie weg hebben afgelegd. Maar om dan ook echt onze muziek te gaan vergelijken, dat lijkt me vrij zinloos. Wat we doen, is zo verschillend. Ik heb het niet zo voor vergelijkingen. Voor mij is elke artiest uniek.

Elke ochtend mediteer ik een twintigtal minuten. Op basis van hoe ik me voel, kies ik dan mijn kleding uit.

Wat zegt je kledingstijl over jou? 
Elke ochtend mediteer ik een twintigtal minuten. Ik bestudeer mijn innerlijke barometer. Ik neem de tijd om mezelf te peilen. Op basis van hoe ik me voel, kies ik dan mijn kleding uit. Soms voel ik me sterk als een strijdster en dan kies ik voor een meer mannelijke hiphoplook. Vanmorgen voelde ik me zelfzeker. En dus heb ik me gekleed als een echte diva (lacht). Gisteren was ik in absolute Sergio Tacchini-mood. Ik hou ervan om met mijn look te spelen. Het is een manier om uitdrukking te geven aan de verschillende aspecten van mijn persoonlijkheid.

Zijn er vrouwelijke artiesten die je inspireren? 
Ik ben gek op Rina Sawayama, een Japanse zangeres die in Londen woont en cheesy pop &agrave; la Britney Spears uit de jaren 90 maakt. Ik hou ook veel van Lizzo. Ik vind haar superfun. En ik&nbsp;verafgood de Spaanse singer-songwriter Rosal&iacute;a! Tot slot verslind ik alles wat uit Frankrijk komt.&nbsp;

Is de #metoo-beweging iets wat je bezighoudt? 
Natuurlijk. Een beweging zoals deze, die overal ter wereld weerklank vindt, dat is echt straf. Wij vrouwen hebben echter nog een lange weg af te leggen. Als er ergens een vrouw aan de macht is, dan moet dat ook vandaag nog altijd worden teruggebracht tot het feit dat ze een vrouw is. Er wordt meer aandacht besteed aan haar geslacht dan aan de boodschap die ze brengt. Pas&nbsp;wanneer we er niets bijzonders meer aan vinden als een vrouw erin is geslaagd om een bepaalde functie of status te behalen, zullen we een slag gewonnen hebben.

Het feit dat je een zwarte artiest en ook nog eens een vrouw bent, is dat op zich al activisme? 
Ja, dat vind ik wel. In Frankrijk zijn er heel veel vrouwelijke zwarte artiesten. Maar op het podium of op de radio hoor je ze amper. Op Aya Nakamura na komen vrouwen met mijn huidskleur altijd in de marge terecht.

Photo 3 © Laura Marie Cieplik.jpg

Ben je in Belgi&euml; zelf het slachtoffer van racisme geworden? 
Ja. Heel vaak... Mijn persoonlijkheid speelt daar ongetwijfeld ook een rol in. Ik heb een exuberante stijl en gedraag me heel uitbundig, terwijl ik de indruk heb dat van ons (nvdr: zwarte vrouwen) wordt verwacht dat we discreet blijven. Ik ben dan ook vaak het slachtoffer&nbsp;geworden van racistische aanvallen en beledigingen omdat ik naar de smaak van bepaalde mensen (een beetje te) zichtbaar was. Soms is het sterker dan mezelf en wind ik me op, maar meestal ga ik praten met de mensen die me beledigen. Haat is nergens goed voor. Ik probeer ze dan mijn standpunt te laten begrijpen. Dat vergt tijd, maar het werpt zijn vruchten af.

Wat is je doel in het leven? 
Het lijkt natuurlijk compleet utopisch, maar ik wil de armoede in Afrika verminderen. Ziekenhuizen en scholen oprichten... Niet om de politiek correcte humanitaire hulpverleenster te gaan uithangen, zo van &ldquo;de artieste die zich in Afrika een schoon geweten gaat kopen&rdquo;. Dat&nbsp;interesseert me geen zier. Ik wil echt investeren in duurzame ontwikkeling. Naast de boodschap die ik via mijn muziek doorgeef, wil ik een soort project nalaten. Net zoals Martin Luther King mij heeft ge&iuml;nspireerd, wil ik jongeren ertoe inspireren om op te komen voor hun rechten. Ja, ik ben erg idealistisch, maar als ik het nu, op mijn drie&euml;ntwintigste niet ben, wanneer dan wel?

Jouw muziek in drie woorden? 
Mijn liedjes gaan over mij. Ze gaan over mijn waarheid, over iemand die van het leven&nbsp;houdt en die doet wat ze kan.

De Belgische is trouwens niet meer weg te slaan bij internationale modehuizen en ontwerpers. Op haar Instagram deelt ze front-row snapshots op het defil&eacute; van onder andere Maison Margiela, Burberry en Dior. Ze liep <a href="https://www.lofficiel.be/nl/mode/belgische-lous-en-the-yakuza-schittert-tijdens-chloe-s-herfst-winter-2020-2021-show">zelfs mee tijdens de show van het Franse modehuis Chloe</a>, afgelopen Paris Fashion Week voor de herfst-winter 2020-2021.

Deze Belgische modemuze was overal op fashion weeks: Lous & The Yakuza

Recommended posts for you

Mode

Van sterren tot show: dit was de Louis Vuitton women's pre-fall 2024-show in Shanghai

Beauty

Personalized beauty: 3 behandelingen in België gebaseerd op DNA of huidanalyses

Mode

De geschiedenis van hippiemode op festivals

Deco

Gezien en goedgekeurd: dit wil je zien tijdens de Milan Design Week 2024

Food

La Grande Dame Rosé 2015: Veuve Clicquot brengt hulde aan de pionier van de Champagne

Art & Culture

Art Brussels 2024: de befaamde beurs voor hedendaagse kunst keert terug naar Brussels Expo

People

Chiara Ferragni verschijnt in ‘revenge dress’ na haar scheiding in 2024

Mode

De seizoensboetiek van Chanel op Capri is terug geopend